கொஞ்சம் பொறுத்துக்கடி செல்லம் - பாகம் 1

நேத்து அவனைப் பார்த்ததில் இருந்தே மனசெல்லாம் அவன் நெனப்பாவே இருக்குது.
அடடா.. எவ்வளவு அழகா இருக்குறான் ? ஒரு வாட்டி அவன் என்னைப் பாத்ததிலேயே
மனசு கிறு கிறுக்குதே. அவன் மட்டும் என்னைக் கட்டிப் புடிச்சு. உதட்டுல ஒண்ணு கொடுத்தா..
அய்யோ அய்யோ நான் என்னத்த சொல்ல ?

நெனைக்கும்போதே உடம்பெல்லாம் சித்தெறும்பு ஊறுனாப்போல இருக்குது. மறுபடி திரும்பிப்
பார்த்தேன். என் புருசன் மல்லாந்து படுத்துக்கிட்டு கோடவாய் வழிஞ்சு கிடக்க வாயப் பொளந்து
வச்சிகிட்டு தூங்கிக்கிட்டு இருந்தாரு. என்ன சன்மமோ ? பொண்டாட்டிக்கு நகை நட்டு, பொடவை
எல்லாம் வாங்கித் தந்துட்டா எல்லாம் நெறஞ்சிடும்னு நெனக்கிற கூட்டம்.

அவ கிட்டே அன்பா பேசி மனசை நெரப்பி, ஆசை வரும்போது அடியிலே நிரப்பி, அப்படியே
அவ வயித்தை நெரப்பி வாழ்க்கையை முழுசா நெரப்பணும் என்று தெரியாத மனுசன்..
இத்தனைக்கும் நான் என்ன தினப்படி காலைப் பிரிச்சு வச்சுகிட்டு வாய்யான்னு கூப்பிடுறேனா
என்ன ? இவரு மாசத்துல பாதி நாளு ஊரெல்லாம் சுத்தி வேலை பாக்குறவரு. அதனால் அவர்
உடம்பு கஷ்டம் புரிஞ்சு எப்பவாச்சும் ஒரு நாள் அதுவும் அவருக்கு வேலை இல்லாம நிம்மதியா
இருக்குற நாளுலதான் சூசகமா கேப்பேன். அதுக்கும் அஞ்சே நிமிஷத்துல ஒரு தண்டால் எடுக்குற
மாதிரி என் மேலே இடது பக்கத்திலிருந்து ஏறி அமுக்கி விட்டு வலது பக்கம் உருண்டு இறங்கி
மல்லாக்க படுத்து தூங்கிருவாரு.

அய்யா.. நானும் மனுசிதானே. என் உடம்புக்கும் ஒரு ஆசை இருக்காதா ? இது வரைக்கும் வரம்பு
தாண்டாமத்தான் இருந்தேன். ஆனா நேத்து அவனைப் பாத்ததும் மனசு அவுத்து விட்ட கன்னுகுட்டி
போல துள்ளி ஓட ஆரம்பிச்சிருச்சு.

அவன் வேற யாருமில்ல. என் புருசனோட சித்தப்பா மகன். ஊரிலே டிரைவரா இருக்குறானாம்.
என் கல்யாணத்தும்போது அவனை நான் கவனிக்கவே இல்லை. ஏதோ விசயமா இங்கே வந்தவன்
ரெண்டு நாள் தங்க வேண்டி இருந்துச்சு. என் புருசன் அவனை வீட்டுக்கே இட்டாந்து விட்டாரு.
ஏறக்குறைய என் புருசனைப் போலத்தான் இருப்பான். ஆனா நல்ல கட்டான ஒடம்பு.

"பூவு.. நான் நாளைக்கு ஊருக்கு கெளம்பணும். தம்பி நாளன்னைக்குதான் போவணுமாம். கவனிச்சுக்க"

அவரு என்னத்த கவனிக்க சொன்னாரோ தெரியாது. நான் அவனை மேலே இருந்து கீழ் வரைக்கும்
நல்லா கவனிக்க ஆரம்பிச்சாச்சு.

அவனுக்கு என்னை விட ஒரு வயசு அதிகம் இருக்கலாம். கறுப்புதான். ஆனால் கோவில் சிலை மாதிரி
உடம்பு. அவன் கண்ணு ரெண்டும் என் முந்தானை சரியும்போதெல்லாம் முருங்கை மரத்து பூவை
சுத்துற கருவண்டு போல சுத்தி சுத்தி வர்ரதை கவனிச்சேன்.

உடம்பு வலிக்கு இதமா இருக்குமேன்னு குளிக்க அவனுக்கு சுடுதண்ணி வச்சு எடுத்து போயி பக்கெட்டிலே
விட்டபோது கருகருன்னு மார்ல முடியோடு வெறும் துண்டைக் கட்டிக்கிட்டு நின்னவனுடைய இடுப்புக்கு
கீழே மேடு ஒண்ணு கெளம்பி நின்னதை கவனிச்சேன்.

சாப்பாடு பரிமாறியபோது என் முலை நடுவே இருந்த பொளவுல என் சங்கிலி புதைஞ்சு போயிருந்ததை
அவன் எட்டிப் பார்த்ததை கவனிச்சேன்.

நான் கால் கழுவும்போது வேணுமின்னே சேலையை முழ்ங்கால் வரை தூக்கி மழமழ்ன்னு இருந்த காலிலே
தண்ணி விட்டபோது அவன் கண்ணும் அங்கேயே இருந்ததை கவனிச்சேன்.

ஏனோ எனக்கு நான் செய்யுறது தப்பாவே தோணல்ல. பசி தாங்காம இருக்கும்போது எங்கேயாவது இலையில்
முழு சாப்பாடு இருந்தா கண்ணு அதை பாக்காம இருக்குமா ? அது கிடைக்குமா கிடைக்காதா என்றெல்லாம்
யோசிக்க தோணல. ருசி மட்டும்தான் இருந்துச்சு. அவனுக்கும் ஒரு கள்ளத்தனம் இருப்பது புரிஞ்சுது.

யோசிச்சேன். நாளைக்கு என் வீட்டுக்காரர் ஊருக்குப் போனதும் ராத்திரி நானும் அவனும் மட்டும்தான்.
என் மாமியாருக்கு பகலிலேயே கண்ணு தெரியாது. அதனால் நாளைக்கு... அய்யய்யோ.. என்ன இது ?
ஏன் என் மனசு இப்படியெல்லாம் நெனைக்குது ? சீச்சீ.. என்று கண்ணை மூடிக்கொள்ள காலையில் பாத்ரூமில்
அவன் ஜட்டியுடன் நின்ற காட்சி வந்தது.

என் கை தன்னையறியாமல் சேலைக்குள் நுழைந்து தொடை நடுவில் தடவ தேன் கூட்டில் பிசுபிசுப்பு
இருந்தது. இல்லீங்க... இனி தாங்க முடியாது. இன்னைக்கு ராத்திரி ஏதாச்சும் செஞ்சே ஆகணும்.

நான் தீர்மான்ம் செஞ்சிட்டேன்.

( தொடரும் )