.jpg)
மணி ஏழு இருக்கும். இதுதான் கடைசி டிரிப் என்று முடிவு செய்தேன். ஏழரை மணிக்கெல்லாம் நான் வீடு போய் சேர்ந்து விடுவேன். அதற்குள் எனக்கு போதுமான வருமானம் வந்து விடும். ஆட்டோ எனக்கு சொந்தம் என்பதால் அதை வீட்டில் வைத்து பூட்டி விட்டு குழந்தை பூஜாவுக்கு சாப்பாடு ஊட்டி தூங்க வைத்து விட்டு நானும் அம்மாவும் பத்து மணி வரை டிவியில் சீரியல் பார்த்து விட்டு தூங்கி விடுவோம்.
சொந்த ஆட்டோ என்றதும் எனக்கு பழைய நினைவுகள் வந்தன. அன்று, கிருஸ்துமஸ் பண்டிகை என்பதால் இரவு மணி பத்து வரைக்கும் எனக்கு எந்த கவலையும் வரவில்லை. ஆனால் பத்து மணிக்கு மேல் நான் அடிக்கடி வாசலுக்கு போய் பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.
மணி பதினொன்று ஆனது. நான் அவருக்கு போன் போட்டேன். மணி அடித்ததே தவிர யாரும் அதை எடுக்க வில்லை. அடுத்து அரைமணி நேரத்திற்கு ஒரு முறை போன் பண்ணிக் கொண்டே இருந்தேன். சுமார் மணி நாலரை இருக்கும். யாரோ போனை எடுத்து “ஹலோ யார் இது?” என்று கேட்டார்கள்.
“ஹலோ நான் ஆட்டோ டிரைவர் சேகரின் மனைவி தாமரை பேசுகிறேன். இது அவருடைய போன் ஆச்சே, நீங்கள் யார்?” என்று கேட்டேன்.
“நான் சப் இன்ஸ்பெக்டர் பிரேம் குமார் பேசுகிறேன். உங்கள் கணவருக்கு அடி பட்டிருக்கிறது. இப்போது அவர் சென்னை பொது ஆஸ்பத்திரியில் அவசர சிகிச்சை பிரிவில் இருக்கிறார். உடனே வாங்க”
நான் ஒரு ஆட்டோ பிடித்துக் கொண்டு ஓடினேன். மயக்கத்தில் இருந்த அவரை பார்த்து கதறினேன். என் சப்தம் கேட்டு கண் விழித்த அவரை என்ன நடந்தது என்று சப் இன்ஸ்பெக்டர் கேட்டார்.
அவர் தட்டு தடுமாறி சொன்னது இதுதான். மூன்று ஆண்கள் சுமார் எட்டு மணிக்கு வேளச்சேரிக்கு அவசரமாக சாமான்கள் ஏற்றி கொண்டு போக வேண்டும் என்றும் மேலே நூறு ரூபாய் கொடுப்பதாகவும் சொல்லி நாலைந்து பெட்டிகளை ஏற்றிக் கொண்டு கிளம்பியதாகவும், வேளச்சேரியை நெருங்கும் போது அவரை அடித்து வெளியே தள்ளி விட்டு ஆட்டோவை எடுத்து கொண்டு போய் விட்டதாகவும் சொன்னார்.
யாருடைய அடையாளமாவது தெரியுமா என்று இன்ஸ்பெக்டர் கேட்டதற்கு, அந்த கூட்டத்தில் தலைவனை போல பேசியவன் கறுப்பாக கைகளில் முடி நிறையவும் வலது கையில் ஆறு விரல்கள் இருந்ததாகவும் சொன்னார். அதை சொல்வதற்குள் அவர் மீண்டும் மயக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட்டார்.
அதற்கப்புறம் அவர் கண் விழிக்கவேயில்லை. அவரின் பாடியை போஸ்ட் மார்ட்டம் பண்ணி கொண்டு வர மிகவும் உதவியாக இருந்தார் சப் இன்ஸ்பெக்டர். எல்லா காரியங்களும் முடிந்த பிறகு வீட்டிற்கு வந்த அவர் இன்ஷுரன்ஸ் பணம் மூன்று லட்சம் வாங்கி தந்தார். அவருடைய சிபாரிசால் எனக்கு ஒரு ஆட்டோ வாங்கி கொடுத்தார். ஏற்கனவே கொஞ்சம் ஆட்டோ ஓட்ட கற்றுக் கொண்டிருந்த நான் அவரின் உதவியால் லைசன்ஸும் வாங்கி ஆட்டோ ஓட்ட ஆரம்பித்தேன்.
முன்னால் இருந்த ஆட்டோ கிளம்பவும் அடுத்து போக நான் ரெடியானேன். ஒரு தடித்த பெண்மணியும் இரண்டு பெண்களும் ஏறி பின்னால் உட்கார்ந்தார்கள். நான் நாலாவது ஆள் யாராவது வருகிறார்களா என்று பார்க்கும் போது அவர், அதான் பிரேம் குமார் வந்து நின்றார். அவரை பார்த்ததும் நான் ஒன்றும் பேசாமல் வண்டியை ஸ்டார்ட் பண்ணி விட்டு ஒதுங்கி தள்ளி உட்கார்ந்தேன்.
அவரும் கொஞ்சம் தயங்கி விட்டு என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தார். நான் எவ்வளவோ ஜாக்கிரதையாக ஓட்டிய போதிலும் ஒவ்வொரு மேடு பள்ளத்திலும் எங்கள் உடல்கள் உரசி உறவாடின. நான் கடந்த ஒரு வருடமாக மறந்து போயிருந்த காமச் சூடு என்னுள் கிளம்ப ஆரம்பித்தது. எவ்வளவோ ஆண்களோடு என் உடல் உரசி இருந்த போதும் இது போன்ற ஒரு உணர்ச்சியை நான் அடைந்தது இல்லை.
சர்ச்சை தாண்டி பார்வதி நகருக்கு திரும்பும் வளைவில் பின்னால் இருந்தவர்கள் இறங்கி விட பிரேம் குமார் பின்னால் போய் உட்கார்ந்தார். சாதாரணமாக ஏதாவது பேசிக் கொண்டு வரும் அவர் அன்று மௌனமாக வந்தார். நானும் ஏதோதோ எண்ணங்களுடன் ஒன்றும் பேசாமல் வண்டியை அவர் வீட்டின் முன்னால் நிறுத்தினேன்.
வண்டியை விட்டு இறங்கிய அவர் “தாமரை, இன்னும் இன்றைக்கு ஆட்டோ ஓட்ட போகிறாயா, இல்லை இதுதான் கடைசி டிரிப்பா?” என்று கேட்டார்.
“இதான் கடைசி சார், நேரே வீட்டுக்கு போக வேண்டியதுதான்”
“அப்போ உள்ளே வா, ஐஸ்கிரீம் இருக்கு சாப்பிட்டு போகலாம்” என்றவர் சாவியை எடுத்து கதவை திறந்தார்.
நான் ஆட்டோவை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு உள்ளே போனேன்.
உள்ளே நுழைந்த என்னை ஹாலில் இருந்த சோபாவில் உட்காரச் சொன்ன அவர் பெட்ரூம் சென்று லுங்கியை கட்டிக் கொண்டு வந்தார். அங்கே இருந்த ஃப்ரிட்ஜை திறந்து ஒரே ஒரு ஐஸ்கிரீம் கப்பை கொண்டு வந்தார். நான் அவரை ‘என்ன இது’ என்று கேட்பது போல பார்த்தேன். அவரின் முகத்தில் ஒரு அசட்டு சிரிப்பு மலர்ந்தது.
ஐஸ்கிரீமை என்னிடம் நீட்டினார். அதை நான் வாங்கும் போது என் கையை ஐஸ்கிரீமோடு பற்றினார். “என்ன தாமரை, அப்படி பார்க்கிறாய், ஒரு கப்புதான் இருக்குது, அதான் அதை இரண்டு பேரும் ஒன்றாக சாப்பிடலாம் என்றுதான்........” தயங்கினார்.
நான் இன்று என் கையை விலக்கி கொள்ள முயலவில்லை. எனக்குள் ஏதோ ஒன்று இப்படி நடக்கும் என்று எதிர்பார்த்தது போல தோன்றியது. சோபாவில் அவர் உட்கார இடம் விட்டு நான் நன்றாக நகர்ந்து உட்கார்ந்தேன். அவர் என் கையை பிடித்த வண்ணம் என் அருகில் வந்து உட்கார்ந்தார். அவரின் இடது கையை என் தோளின் மீது போட்டு, ஐஸ்கிரீம் கப்பின் பேப்பர் மூடியை தூக்கிப் போட்டார், வலது கையால் சின்ன ஸ்புனில் ஐஸ்கிரீமை எடுத்து என் வாயில் ஊட்டினார்.
நான் என் வாயை மெதுவாக திறந்தேன். அந்த ஸ்பூனில் இருந்த ஐஸ்கிரீமை எனக்கு ஊட்டியவர் காலி ஸ்பூனை கப்பில் போட்டு இன்னொரு ஸ்பூன் எடுத்து அவர் சாப்பிட்டார். இப்படியே இருவரும் மாற்றி மாற்றி சாப்பிட்டு கப்பை காலி பண்ணினோம்.
கப்பை தூக்கிப் போட்டுவிட்டு என்னை இரு கைகளாலும் அணைத்தவர் என் தோள் பட்டையில் அவர் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டார். “தாமரை, அது என்னவோ தெரியவில்லை. எதற்கும் சலனப் படாமல் இருந்த என் மனம் அன்று ஆட்டோவில் உன் மார்பை பிடித்ததில் இருந்து உன் நினைவாகவே இருக்கிறது. இரண்டு வருடங்களாக காய்ந்தது போயிருக்கும் எனக்கு இன்று உன்னோடு உரசிக் கொண்டு வந்த போது என்னையே என்னால் அடக்க முடியவில்லை. உன்னை எப்படியும் அனுபவித்து விட வேண்டும் என்ற வெறி என்னை பிடித்து ஆட்டுகிறது.
“இது தவறு என்று எனக்கு நன்றாகவே எனக்கு புரிகிறது. ஆனாலும் நீ என்ன நினைக்கிறாய் என்று எனக்கு புரியவில்லை. உனக்கு விருப்பம் இருந்தால் மேலே தொடரலாம். இல்லையென்றால்...........”என் காதருகில் இவ்வளவையும் சொன்னவர் என் கன்னத்தில் மிருதுவாக முத்தமிட்டார்.
என் உடல் மட்டும் என்ன சும்மாவா இருந்தது. அவர் ஆட்டோவில் ஏறியதில் இருந்து அவர் என் உடலுடன் உரசிய ஒவ்வொரு முறையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சூடேறிக் கொண்டே வந்தது. இப்போது என் மனம் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் என் உடல் கேட்பதாக இல்லை. என் கைகளும் அவரை இறுக அணைத்து பிடிக்க, என் முகம் கவிழ்ந்து அவரின் மார்பில் புதைத்துக் கொண்டது.
ஒரு வருடமாக உடல் சுகத்தை மறந்து போயிருந்த என் உடலின் நாடி நரம்புகள் அனைத்தும் எக்கச் சக்கமான எதிர்பார்ப்பில் முறுக்கிக் கொண்டு நின்றன. அதற்கப்புறம் நடந்தது எதுவுமே என் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
எப்படி நடந்தது, எப்போது நடந்தது என்று தெரியாமலேயே எங்களின் உதடுகள் இணைந்தன. அவரின் நாக்கு எப்படியோ என் வாயினுள் புகுந்து என் கன்னத்தின் உட்பக்கம் தடவி கொடுக்க ஆரம்பித்தது. எதிரில் வந்த என் நாக்கை கட்டிப் பிடித்து நடனம் ஆடியது.
இருவரும் நீண்ட முத்தங்களுக்கு அப்புறம் பிரிந்தோம். அவர் நிதானமாக என் காக்கி சட்டையை கழற்றினார். உள்ளே போட்டிருந்த பிராவின் கொக்கிகளையும் கழற்றினார். இரண்டு வெள்ளை முயல்கள் போல என் முலைகள் துள்ளி குதித்தன. இரண்டு கைகளாலும் என் இரண்டு முலைகளையும் தூக்கி பிடித்தவர் வாயால் ஒன்றின் முலை காம்பை கவ்வினார். காம்பை கோலி உருண்டையை வாயினுள் உருள வைப்பது போல பற்களுக்கும் நாவுக்கும் நடுவில் உருட்டி விளையாடினார்.
இன்னொரு காம்பு அவரின் விரல்களின் இடையே சிக்கி தவித்தது. இரண்டு காம்புகளும் முளை விட்டு பூமியை பிளந்துக் கொண்டு வெளியே வரும் மொச்சை விதையை போல நிமிர்ந்து விரைத்து மேல் நோக்கி கிளம்பின. எனக்கு தொடை நடுவில் மதன நீர் கசிவது நன்றாக தெரிந்தது.
அவர் என்னை எழுப்பி பெட்ரூமுக்கு அழைத்து சென்றார். அங்கே என் ஆடைகளை அவிழ்த்து என்னை நிர்வாணமாக்கி பார்த்து ரசித்தார். நான் வெட்கப் படுவது கண்டு “உன்னை மாதிரி அழகான, கட்டான உடலை வைத்திருக்கும் பெண்கள் எதற்கு வெட்கப் பட வேண்டும்” என்று சொல்லி சிரித்தார்.
“நான் மட்டும் துணியில்லாமல் இருக்க வேண்டும், நீங்கள் மட்டும்.........”
“அதுவும் சரிதான்” என்றவர் அவருடைய ஆடைகளை களைந்தார். அவருடைய எக்ஸர்சைஸ் செய்து கட்டாக இருந்த உடம்பையும் மார்பிலும் தொடைகளிலும் இருந்த சுருட்டை முடிகளையும் பார்த்த போது என் புண்டை குறு குறுவென்றது. வழக்கமான போலிஸ்காரர்களின் வயிற்றை போலில்லாமல் தட்டையாக இருந்த அவரின் வயிற்றின் கீழே தொடைகளின் நடுவே சிறிய கடப்பாரை போன்று நட்டுக் கொண்டிருந்த கனத்த சுன்னியும் அதன் கீழே தொங்கிய இரண்டு கொட்டைகளையும் பார்த்த போது மதன நீரானது தொடைகளில் வழிவது எனக்கு தெரிந்தது.
என்னை நெருங்கி கிட்டே வந்தவர் என்னை கட்டிலில் சாய்த்தார். என் உடல் முழுவதும் முத்தம் கொடுத்து அவரின் எச்சிலால் என்னை குளிப்பாட்டினார். என் கைகளை எடுத்து அவரது சுன்னியின் மீது வைத்தார். நான் அதை பிடித்து என் வாயில் வைத்து சுவைக்க ஆரம்பித்தேன். அவரின் சுன்னி மொட்டில் இருந்து லேசான சுரப்பு என் நாவில் பட்டு உப்பு கரித்தது.
என்னுடைய பருத்த அழகான தொடைகளை தடவி கொடுத்தவர், என் புண்டையையும் வருடினார். என் புண்டை இதழ்களை மெதுவாக விரித்தவர் என் சிவந்த புண்டை இதழ்களின் நடுவே அவரின் விரல்களை நுழைத்து விளையாட ஆரம்பித்தார். நான் உணர்ச்சி வேகத்தால் கட்டிலில் புரள ஆரம்பித்தேன். ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம் ஹ்ஹ்ஹ்ஹா ஸ்ஸ்ஸ் ........ என்று முனக ஆரம்பித்தேன்.
நான் தேவையால் துடிப்பதை கண்ட அவர் என் தொடைகளை விரித்து அவரது சுன்னியை என் புண்டையினுள் நுழைத்தார். என் புட்டங்களை இறுக பிடித்த வண்ணம் முதலில் ஸ்லோவாக இயங்க ஆரம்பித்தார். கொஞ்ச நேரத்தில் எனக்கு உச்சக் கட்டம் வந்து அவரை இறுக அணைத்து கொண்டேன். அவர் மேலும் தன் வேகத்தை அதிகரித்தார். முன்னும் பின்னும், உள்ளேயும் வெளியேயும் குத்து குத்து என்று குத்தியவர் சுமார் பத்து நிமிடங்களுக்கு பின் உடலை விரைப்பாகி முதுகை வளைத்து அவர் என்னோடு சேர்ந்து அவரின் விந்தை என்னுள் பாய்ச்சினார்.
கொஞ்ச நேரம் அப்படியே ஓய்ந்து போய் படுத்து இருந்த நான் எழுந்து சுத்தம் பண்ணிக் கொண்டு ஆடைகளை அணிந்துக் கொண்டு கிளம்பினேன். என் மனமும் உடலும் ஆனந்தத்தால் பரிபூரணமாக நிறைந்திருந்தது.
அன்று சனிக்கிழமை. நான் மூலக்கடை ஸ்டேண்டில் நின்றுக் கொண்டு இருந்தேன். அன்று அவ்வளவாக பயணிகளை காணோம். மணி ஆறே முக்கால் ஆகி விட்டது. சரி வீட்டுக்கு கிளம்பலாம் என்று நினைக்கும் போது இரண்டு பேர் வந்தார்கள்.
“ஆட்டோகாரம்மா, நாங்கள் கொஞ்சம் சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு வேளச்சேரி போக வேண்டும். வருகிறீர்களா? மீட்டருக்கு மேலே நூறு ரூபாய் தருகிறோம். ஒரு மணி நேரத்தில் போய் நீங்கள் திரும்பி விடலாம். என்ன சொல்கிறீர்கள்?”
என் மனதில் ஏதோ ஒரு அலாரம் அடிக்க ஆரம்பித்தது. திரும்பி பார்த்தேன். இருவரின் முகமும் புதிதாக இருந்தன. சரி பார்ப்போம் என்று நினைத்து “நூறு பத்தாது சார், மேலே இன்னும் ஒரு அம்பது போட்டு கொடுங்கள்” என்றேன்.
“சரிம்மா, இதோ பெட்டிகளை ஏற்றி விடுகிறோம்” என்று சொல்லி விட்டு அங்கே இருந்த ஒரு கடையில் போய் இரண்டு அட்டை பெட்டிகளை கொண்டு வந்தார்கள். அவர்களின் பின்னால் வந்தவனை பார்த்ததுமே என் சந்தேகம் உறுதியாகி விட்டது.
மூன்றாவது ஆள் நல்ல கருப்பாக, திடகாத்திரமாக இருந்தான். பெட்டியை தூக்கிக் கொண்டு வந்த அவனின் வலது கையில் சிறிய ஆறாவது விரல் தெரிந்தது.
“சார், வீட்டுக்கு விருந்தாளி வருகிறார்கள். வீட்டில் அரிசி இல்லை. அரிசி வாங்கி போகும் வழியில் பாரதி நகரில் வீட்டில் கொடுத்து விட்டு போகலாமா?” என்று கேட்டேன். என்னிடம் முதலில் பேசியவன் “சரிம்மா கொடுத்து விட்டு உடனே கிளம்பி விட வேண்டும்” என்றான்.
நான் பக்கத்தில் இருந்த மளிகை கடையில் இரண்டு கிலோ அரிசி வாங்கி ஆட்டோவில் வைத்து விட்டு போனில் பிரேம் குமார் சாரின் நம்பரை போட்டேன். நல்ல காலம் அவர் உடனே போனை எடுத்து விட்டார்.
“அம்மா நான்தான் தாமரை பேசுகிறேன். ஒரு அவசர சவாரியை ஏற்றிக் கொண்டு வேளச்சேரி போகிறேன். வீட்டில் அரிசி இல்லை. நான் வாங்கிட்டேன். வீட்டு வாசலில் நில்லு, நான் கொடுத்து விட்டு போய் விடுவேன்” என்றேன்.
அவர் சட்டென்று புரிந்துக் கொண்டார். "என்ன சொல்கிறாய், அந்த மூன்று ஆட்களா?”
“ஆமாம் அம்மா, 2 கிலோ அரிசி வாங்கி இருக்கேன். நான் கீழே எல்லாம் இறங்க முடியாது. வந்து நீங்களே வாங்கி கொள்ளுங்கள்”
“எனக்கு புரிகிறது. நீ நேரே ஸ்டேஷனுக்குள் வண்டியை ஓட்டி வந்து விடு, நாங்கள் தயாராக இருக்கிறோம்” என்று போனை கட் பண்ணி விட்டார். நான் போனை வைத்து விட்டு திரும்பி பார்த்தேன். இரண்டு பேர்கள் உள்ளே இருக்க மூன்றாவது ஆள் கடைசி பெட்டியை உள்ளே வைத்து விட்டு வண்டியில் ஏறினான். “போகலாம், போங்கம்மா” என்றான்.
ஆட்டோவை ஸ்டார்ட் பண்ணி சர்ச்சை தாண்டி பாரதி நகர் போகும் நேர் சாலையில் திரும்பினேன். அந்த ரோட்டில்தான் கொடுங்கையூர் காவல் நிலையம் இருந்தது. என் மனம் பட படவென்று அடித்துக் கொண்டது. பின்னால் இருப்பவர்கள் என் பிளானை புரிந்து கொள்வார்களோ, ஏன் இப்படி போகிறாய் என்று கேட்பார்களே என்று பயந்தேன். ஆனால் அவர்களோ எதையோ சீரியஸாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த இடத்திற்கு புதியவர்கள் என்று நினைத்தேன்.
ஸ்டேஷனை நெருங்கியதும் நான் வண்டியை வேகமாக மதில் சுவர்களிடையே இருந்த பத்தடி இடைவெளியில் திருப்பி உள்ளே கொண்டு போய் நிறுத்தினேன். கண்ணை மூடி திறப்பதற்குள் ஆறு போலிஸ்காரர்கள் சாதாரண உடையில் வந்து வண்டியை சூழ்ந்துக் கொண்டார்கள். கோழியை பிடித்து அமுக்குவது போல அந்த மூன்று பேரையும் பிடித்து கைகளை பின்னால் கட்டி ஸ்டேஷன் உள்ளே கொண்டு போனார்கள்.
இரண்டு மாதம் கழித்து கொடுங்கையூர் போலிஸ் ஸ்டேஷனில் என்னை கூப்பிட்டு அனுப்பினார்கள். அங்கே சென்னை போலிஸ் கமிஷனர் இருந்தார். பிரேம் குமார் என்னை அவருக்கு அறிமுகப் படுத்தி வைத்தார்.
“மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக செயல் பட்டு கொலைக்காரர்களை பிடித்து கொடுத்தீர்கள். அதற்கு பாராட்டாக உங்களுக்கு ஒரு சர்டிபிகேட்டும் கேஷ் பரிசாக பத்தாயிரம் ரூபாயும் எங்கள் டிபார்ட்மெண்ட் சார்பில் வழங்குகிறேன்” என்று ஒரு கவரை என்னிடம் நீட்டினார். கூடி இருந்த போலிஸ்காரர்கள் கைகளை தட்டினார்கள்.
அப்போது பிரேம் குமார் கமிஷனரின் காதில் ஏதோ சொன்னார். கமிஷனரின் முகத்தில் புன்சிரிப்பு மலர்ந்தது. “வெரி குட், வெரி குட், உங்களுக்கு என் பாராட்டுக்கள். என்னம்மா, சப் இன்ஸ்பெக்டர் நாங்கள் கொடுத்ததை விட ஒரு பெரிய பரிசை கொடுக்க விரும்புகிறார். நீங்கள் என்ன சொல்லுகிறீர்கள்?” என்று என்னை கேட்டார்.
நான் திரு திருவென்று விழித்தேன். அதை பார்த்த கமிஷனர் “அவர் உங்களை திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புகிறாராம். என்ன சொல்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார்.
நான் என்ன சொல்லுவது? எனக்கு பதில் சொல்ல வாயே வரலை, எனக்கு பதிலாக நீங்கள்தான் சொல்லுங்களேன் !
(முற்றும்)
